Danas je malo poznato koliko je precima Starčevaca pravoslavne vere truda i muke zadavala borba za to da konačno dobiju svoju crkvenu autonomiju putem pravilne i poštene deobe do tada manastirskog poseda s ciljem zasnivanja parohije. Dugogodišnja razilaženja i sukobi s nastojateljima i bratstvom manastira Vojlovica čini se da su kulminirala upravo uoči početka gradnje crkve. Najbolje o tome svedoči jedan nepotpisani dopis iz Starčeva upućen redakciji lista „Zastava” objavljen u njegovom 132. broju 12. juna 1904. godine: „Naše malo selo, koje broji do 1500 srpskih pravoslavnih duša, nalazi se u blizini manastira Vojlovice. Još iz davnina služili smo se kao negda sav dolnji Banat ovom srpskom zadužbinom, ali je mi Starčevci što je u blizini smatrasmo kao svoju. Kad su okolna sela počela podizati hramove a za izdržavanje svojih crkava i sveštenstva imali parohijske sesije i mi Starčvci imasmo za to komad zemljišta, što se prostire od puta Starčeva do Pančeva iznosi 90 lanaca. No pošto nemadosmo svoje crkve a parohijske je dužnosti vršilo bratstvo manastira Vojlovice uživalo je i tu našu darovanu zemlju. Naši stari, videći potrebu još pre 50 godina, osnovaše fond za zidanje crkve te iz tog fonda kupiše i zemljište za crkvu. Nekoliko puta opraviše i sam manastir Vojlovicu, i sam toranj podigoše pre toliko godina. Kad je 1868. stupio u život kralj. reskript, plaćalo je Starčevo pripadajuće prihode manastirskoj bratiji i da ne spominjem silne utvari (bogoslužbene predmete, prim. aut.) koje naši Starčevci pokloniše svetoj crkvi manastirskoj. No kako je topla želja naših starih i naša, da se odelimo te zajednice sa manastirom, razloge bolje da ne spominjem, svi listom radismo da fond crkvene opštine naše ojača, da i mi sazidamo sebi crkvu, da izaberemo sebi sveštenika i da budemo jednaki sa našom braćom u okolini. I hvala Bogu evo nalazimo se sada da to izvedemo. Mi imamo u našem crkvenom fondu, koji smo sami stekli 40.000 K (kruna, prim. aut.) gotovine i 102 lanaca zemlje, te još pre nekoliko godina zatražismo od vsl. Sabora da i našu parohiju kao samostalnu proglasi i da 90 lanaca zemlje, koje su u gruntovnici uvedeni kao starčevačka parohijska sesija odredi nami na uživanje. Sabor je to odobrio. Saborski odbor javio manastiru. A kada smo mi to od nastojatelja manastira Vojlovice preč. g. Gavrila Ananijeva zatražili, odbio nas je sa tim, da je utokom (žalbom, prim. aut.) napao rešenje Saborskog Odbora kod ministarstva. U isto vreme je i gruntovno stanje poseda kod nas uređivala i politička opština. Videći ovo sporno stanje između manastira i naše crkvene opštine uvede u novoj gruntovnici tu našu zemlju na svoje ime. Kad mi to videsmo jednoglasno u crkvenoj skupštini ustasmo, izabrasmo kao branitelja našeg, narodnog prijatelja Dr. Mitu Mušickog te je ovo dana politička opština brisala svoje uknjiženje i gruntovno stanje po starom ostalo i sad šta nam je dalje preostalo, već moradosmo tu svoju zemlju sudskim putem tražiti, pošto današnje bratstvo ne da na zapovest naše najviše crkvene vlasti (kamo lepe sreće da su Beočinsku kaju tako lepo branili) te čekamo šta će pravda rešiti. U isto doba otkazalo je bratstvo da kaluđer vrši crkvene dužnosti u Starčevu, te konzistorija naredi pančevačkom proti S. Stojšiću da udesi ko će vršiti dužnosti crkvene pod istim uslovima, kao i do sad bratstvo manastira Vojlovice. I sada nastaje zaplet. Konzistorija zapoveda da biramo popa i da zidamo crkvu. Administrativni odbor zapoveda, da iz naših sredstava dajemo novac za sesiju. Mi se ograđujemo u crkvenoj skupštini i velimo da hoćemo da zidamo i crkvu i parohijski i školski dom iz naših sredstava, koje su nam stari stekli i sačuvali, ali hoćemo da vidimo kako će se rešiti kod suda u stvari naših od naših dedova stečenih za vojničke zasluge 90 lanaca zemlje, koje hoće nasilno manastir da prisvoji, pa ako se po nas povoljno reši, zidaćemo i ako ne i opet ćemo zidati, samo ćemo znati kako sve da udesimo, da u ovim teškim vremenima ne opteretimo sebe dugovima i tražbinama.”

Dalibor Mergel